THE LESBIAN SISTERS

THE LESBIAN SISTERS
Fotos de Eugenia Gusmerini

sábado, 10 de mayo de 2008

Abocada a la creación


Los sábados una de mis aficiones favoritas es dedicarle dos o tres horas al diario. Empiezo por el final, me gusta pasar primero por deportes y cultura para poco a poco ir llegando a la crudeza del mundo. Eso sí, reservo para el final la gran dosis de entusiasmo que me provoca leer ‘Babelia’, ese suplemento de cultura en mayúsculas que casi siempre acaba por abrumarme ante la inmensidad de obras importantes que por razones vitales obvias he ignorado hasta ese momento. Y es que tengo que trabajar, tengo que enamorarme, tengo que entretenerme y tengo que perder el tiempo en raciones mesuradas para mantenerme en un equilibrio frágil que no siempre consigo.
Vista, oída y comprobada mi ignorancia con respecto a todo lo que desconozco, mi ser activo no puede estarse quieta. Me lanzo. No tengo más remedio que crear, que inventar. Porque aunque ignorante, con ganas de decir cosas. O mejor explicado, con ganas de que se me escuche. Aunque no sea importante lo que tengo que decir. Eso sí, procurando entretener. Me gusta derrochar esperanza aún cuando no me la creo. Últimamente me ha dado por pensar que el mundo es muy feo. Ya lo decía Alina, uno de los personajes de una obrita mía: ponle música al niño, que el mundo es muy feo.
Bien poco importa si el que crea es mediocre, esa no es la cuestión. La cuestión es el acto en sí de la creación. Una crea, luego existe. Pero estoy algo preocupada. En los últimos tiempos pienso más que creo y eso provoca pesadumbres, al final grandes. A poco que se haya pensado alguna vez una puede darse cuenta de que conduce a desenlaces algo decepcionantes con una misma o con los demás o con el mundo humano en general. Así que para los próximos días tengo un propósito: más creación y menos destrucción. Claro que a veces hay que deshacer para volver a hacer. No sigas, Paula, que de nuevo estás volviendo a pensar. Y no, pensar más, no. Por ahora no.

3 comentarios:

la sonrisa del calabacín dijo...

pensar o hacer...
estamos aquí, no?
eso es lo mejor
beso
t

laferaferotge dijo...

Potser Descartes es va equivocar i l'afirmació hauria de ser "pienso, luego no existo"... el pensament frena tots els motors de la creació, ben cert. I ben difícil allunyar-se'n!
Una besada per a n'Odile, no m'ho hauria pensat mai!;-)

Laura Freijo Justo dijo...

sonrisa, estamos aquí, estamos aquí ;)
fera, pensar massa a vegades paralitza...